Geen categorie

Het gebeurt heel vaak dat mensen n.a.v. een recent verlies bij mij komen. Vaak blijkt dat zij dan ook te maken hebben gehad met een hele rits aan verliezen die als een stapeltje stenen telkens weer wiebelen als er weer een verlies bij komt.

Wat kom ik het vaak tegen in de praktijk. Volwassenen met een flinke stapel van verliezen in hun levensverhaal. Zeker wanneer het oudste verlies in de kindertijd heeft plaatsgevonden en er destijds geen begeleiding was om hiermee om te leren gaan, heeft dit meestal ingrijpende gevolgen voor de rest van het leven.

Mensen vertellen het vaak aan mij, hoe zwaar de rauwe rouw is. Het slechte slapen, piekeren en malen, moeilijk uit bed kunnen komen….. Opzien tegen de nieuwe dag. Als een zombie de dag door zien te komen, nergens zin in hebben, passief zijn. Pijn in je lichaam voelen, een steen op je maag, vastzittende nek en schouderspieren, hoofdpijn en allerlei andere fysieke klachten ervaren.

In de opleidingen die ik gevolgd heb bij het land van rouw, heb ik veel geleerd over mezelf. Ik ben mezelf zoveel beter gaan begrijpen. Ik begrijp waarom ik zo zorgvuldig een hoge muur om me heen heb gebouwd in de loop van de tijd. Noodgedwongen omdat het anders onmogelijk was om ‘te dealen’ met de gebeurtenissen in mijn leven.

Wanneer we opgroeien als kind – in het gezin van herkomst- is het maar de vraag in welk ‘nest’ je bent opgegroeid en hoe jij je hebt kunnen ontwikkelen. Was het een warm nest, waarin je ouders konden afstemmen op je wensen en behoeften? Was je welkom? Gewenst? Was het er veilig? Warm, liefdevol? Mocht je zijn wie je was?

Het boek gaat over emotioneel onvolwassen ouders. We gaan er van uit dat ouders zich volwassener gedragen dat hun kinderen. Wat gebeurt er als onvolwassen ouders zodanig achterlopen dat ze niet kunnen voldoen aan de emotionele behoeften van hun kinderen?

De impact van het gedrag of de opvoedingsstijl van bijvoorbeeld je vader op je professionele en persoonlijke ontwikkeling wordt niet altijd meegenomen wanneer je – eenmaal volwassen – vastloopt op het werk of in je privé -leven.

“Alsof ik niet meer meedoe in de maatschappij, alsof ik er niet meer ben….. ” Veel mensen ervaren de afgeslotenheid, de eenzaamheid in ‘Corona-tijd’, waarin je zo beperkt wordt in de contacten met familie, met vrienden, met collega’s….

Voor mij staat deze foto echt voor de ultieme ‘VERBINDING’ met een ander die je voor 100 % kunt vertrouwen. Een ander die er voor je is – ongeacht of je nou je mooiste kanten hebt laten zien of je meest lelijke.

Deze titel – die ik in een artikel zag dat over zin- en betekenisgeving gaat – houdt me bezig. Want hoe geef je betekenis en zin aan je leven? Wat gebeurt er dan met mensen die weten dat ze gaan sterven?