Het merendeel van de mensen die een verlies meemaken vinden zelf hun weg in het rouwproces. Er is ook een groep van mensen die meer ondersteuning nodig hebben. Deze mensen hebben een vorm van complexe rouw of traumatische rouw ontwikkeld. In mijn praktijk werk ik met deze doelgroep.

Iedereen heeft meerdere ‘deelpersoonlijkheden’, dat is eigenlijk heel normaal. Vaak hebben we een lief deel, een zacht deel, of juist sterk deel, een daadkrachtig deel, een lui deel, een sportief deel een serieus deel, een perfectionistisch deel. En ga zo maar door.

Hoe weet je of je gelukkig bent? Wat bepaalt geluk? Je gelukkig voelen heeft met verschillende aspecten te maken. En wat kun je zelf doen om je gelukkig te voelen?

Alles wat je in je leven tegen bent gekomen, alle antwoorden die je hebt gegeven op de verschillende gebeurtenissen in je leven, bepalen samen je identiteit.
Het is van belang om je levensverhaal te onderzoeken om zodoende zelfkennis te ontwikkelen.

Een tijdje geleden was ik bij de lezing van Anna Verwaal in Culemborg. Anna heeft – na een lange carrière in de klinische verloskunde en in de gespecialiseerde thuiszorg in Los Angeles – gezien en ontdekt hoe de ervaringen voor en tijdens de conceptie, zwangerschap en de geboorte van grote invloed zijn op de ontwikkeling van een mens.

Deze vraag maakt mij verlegen merk ik. Zorgt er zelfs voor dat ik me wat ongemakkelijk voel en onrustig. Als kampioen in het richten op “eerst de ander, dan pas op mezelf”, kost het me best moeite om aan de ander “voorbij te gaan” en me te richten op mezelf.

Nadat ik naar het seminar ben geweest van Dr. Franz Ruppert en het boek heb gelezen van Edith Eger (De keuze), ben ik er nog meer van overtuigd dat ik zelf altijd een keuze heb. Hoe uitzichtloos, moeilijk, verdrietig, hopeloos een situatie ook is, we hebben allemaal altijd een keuze.

Hoor je daar ook weleens iemand over vertellen? Opstellingen? Familie opstellingen Opstellen van het verlangen? Opstellen van werkrelaties? Opstellen van situaties? Losse woorden? Wat zijn opstellingen?

Een trauma is een overweldigende ervaring waarin we ons volslagen hulpeloos voelen. Er is sprake van een levensbedreiging. We vrezen dat we de situatie niet overleven. Onze psyche splitst daarbij de verwoestende ervaring af als een laatste poging tot overleven.

Als je in je jeugd ingrijpende verliezen meemaakt, of in een onveilige situatie opgroeit, is het een hele klus om hiermee om te gaan. Het meemaken van ingrijpende verliezen en/of gebeurtenissen vragen om een antwoord van ons.

Dit verhaal is een verhaal uit mijn praktijk. Janneke is een gefingeerde naam uit privacy overwegingen. Een herkenbaar verhaal wellicht over ‘leven’ of ‘overleven’.

Veel mensen die afscheid hebben moeten nemen van een dierbare of van werk, van gezondheid, van het gezin worden noodgedwongen geprikkeld om te reflecteren op het leven dat ze leven. Het is een intense tijd waarin je – naast het omgaan met het verlies – bezig bent met het herijken van je leven.

Soms blijf je tegen ‘dingen’ aanlopen. Heb je er last van en belemmert het je dagelijkse leven. Maar heb je geen idee waar het vandaan komt. Daarover gaat deze blog.

IIn deze ‘Corona-tijd’ word je dagelijks geconfronteerd met het leven en de dood. Hetzij in je naaste omgeving, of op social media, op tv , in de krant enz. Het is in ‘normale tijden’ al een hele uitdaging voor mensen om met verliezen om te gaan, weer op te staan en de draad van het leven op te pakken.

In mijn praktijk kom ik vaak hele krachtige mensen tegen. Met een enorme wilskracht om er – ondanks alle tegenslag – toch iets van te maken. Toch komen bij zichzelf uit waarop het niet meer lukt om zo sterk en krachtig te zijn. Samen onderzoeken we dat ‘sterk en krachtig zijn’

De impact van het gedrag of de opvoedingsstijl van bijvoorbeeld je vader op je professionele en persoonlijke ontwikkeling wordt niet altijd meegenomen wanneer je – eenmaal volwassen – vastloopt op het werk of in je privé -leven.

Wat is EMDR? Hoe wordt het gebruikt?
Als je praat over de toepassingsmogelijkheden van EMDR in een behandeling, dan krijg je het idee dat het enkel en alleen toegepast wordt bij mensen die last blijven houden van de gevolgen van een schokkende gebeurtenis. ,

Wat werkt beter bij een depressie: praten over je problemen of medicijnen slikken? En kan een andere aanpak, zoals mindfulness of ‘brain-stimulatie’ ook effectief zijn?

Een depressie kan heel veel verschillende oorzaken hebben. Het kan liggen aan je slaapritme, lichamelijke klachten, aan pijn, hoe het vroeger was in je jeugd, een chronische ziekte. Er zijn veel mythes over depressie.

Hoe herken je een depressie?

In mijn praktijk heb ik regelmatig cliënten met een depressie. Wanneer praat je over een depressie? Wanneer heb je een dipje?

Het gebeurt heel vaak dat mensen n.a.v. een recent verlies bij mij komen. Vaak blijkt dat zij dan ook te maken hebben gehad met een hele rits aan verliezen die als een stapeltje stenen telkens weer wiebelen als er weer een verlies bij komt.

Wat kom ik het vaak tegen in de praktijk. Volwassenen met een flinke stapel van verliezen in hun levensverhaal. Zeker wanneer het oudste verlies in de kindertijd heeft plaatsgevonden en er destijds geen begeleiding was om hiermee om te leren gaan, heeft dit meestal ingrijpende gevolgen voor de rest van het leven.

Mensen vertellen het vaak aan mij, hoe zwaar de rauwe rouw is. Het slechte slapen, piekeren en malen, moeilijk uit bed kunnen komen….. Opzien tegen de nieuwe dag. Als een zombie de dag door zien te komen, nergens zin in hebben, passief zijn. Pijn in je lichaam voelen, een steen op je maag, vastzittende nek en schouderspieren, hoofdpijn en allerlei andere fysieke klachten ervaren.

In de opleidingen die ik gevolgd heb bij het land van rouw, heb ik veel geleerd over mezelf. Ik ben mezelf zoveel beter gaan begrijpen. Ik begrijp waarom ik zo zorgvuldig een hoge muur om me heen heb gebouwd in de loop van de tijd. Noodgedwongen omdat het anders onmogelijk was om ‘te dealen’ met de gebeurtenissen in mijn leven.

Wanneer we opgroeien als kind – in het gezin van herkomst- is het maar de vraag in welk ‘nest’ je bent opgegroeid en hoe jij je hebt kunnen ontwikkelen. Was het een warm nest, waarin je ouders konden afstemmen op je wensen en behoeften? Was je welkom? Gewenst? Was het er veilig? Warm, liefdevol? Mocht je zijn wie je was?

Het boek gaat over emotioneel onvolwassen ouders. We gaan er van uit dat ouders zich volwassener gedragen dat hun kinderen. Wat gebeurt er als onvolwassen ouders zodanig achterlopen dat ze niet kunnen voldoen aan de emotionele behoeften van hun kinderen?

De impact van het gedrag of de opvoedingsstijl van bijvoorbeeld je vader op je professionele en persoonlijke ontwikkeling wordt niet altijd meegenomen wanneer je – eenmaal volwassen – vastloopt op het werk of in je privé -leven.

“Alsof ik niet meer meedoe in de maatschappij, alsof ik er niet meer ben….. ” Veel mensen ervaren de afgeslotenheid, de eenzaamheid in ‘Corona-tijd’, waarin je zo beperkt wordt in de contacten met familie, met vrienden, met collega’s….

Voor mij staat deze foto echt voor de ultieme ‘VERBINDING’ met een ander die je voor 100 % kunt vertrouwen. Een ander die er voor je is – ongeacht of je nou je mooiste kanten hebt laten zien of je meest lelijke.

Deze titel – die ik in een artikel zag dat over zin- en betekenisgeving gaat – houdt me bezig. Want hoe geef je betekenis en zin aan je leven? Wat gebeurt er dan met mensen die weten dat ze gaan sterven?

Het thema Vertrouwen komt om de hoek kijken wanneer je te maken krijgt met verlies, trauma, rouw. Om met de gevolgen hiervan om te kunnen gaan, is het van belang dat je blijft geloven in jezelf, de ander en het leven. En dat valt niet mee als deze verliezen je leven op zijn grondvesten laat schudden.

Wanneer je te maken krijgt met ingrijpend verlies, staat je leven te schudden op zijn grondvesten en is je houvast verdwenen. De rouw die je leven overschaduwt gooit alles overhoop; zekerheden, toekomstverwachtingen verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Het plaatsen van een nieuwe stip op de horizon, het zoeken naar het licht aan het einde van de tunnel, de zon weer zien schijnen…. Het is een grote klus als je aan het rouwen bent.

Onze eigen ervaringen in het verleden, onze eigen waarden en normen, onze eigen verwachtingen, onze overtuigingen over onszelf, onze gevoelswaarde zorgt ervoor dat iedereen andere dingen kan zien, horen, ervaren enz. Dat leidt regelmatig tot misverstanden. Je eerdere ervaringen, normen en waarden kleuren de bril waardoor je naar de realiteit kijkt.

Of kunnen we de riemen die we hebben misschien niet beter onder de loep nemen en ze veranderen? Gewoon omdat de oude riemen die we hebben niet meer volstaan? En we in totaal andere schuitjes terecht zijn gekomen? Nieuwe schuitjes vragen om nieuwe ‘riemen’.

Er zit een schat aan informatie in elk levensverhaal en wanneer je op onderzoek uit gaat, gebeurt het niet zelden dat delen van het levensverhaal herzien kunnen worden en je een troostrijker verhaal in handen krijgt. Het gaat om het schikken van herinneringen in een ‘gelukkiger arrangement’.

Dit hoor je niemand met een burn-out roepen natuurlijk. Maar gek genoeg achteraf wel: Hoera ik heb een burn-out gehad. Wat is dat dan toch? Wat levert een burn-out je dan op?

Een boek dat bovenaan mijn leeslijst staat: De Moederfactor. Geschreven door Stephan B. Poulter over de indruk die de relatie met je moeder achterlaat op de rest van je leven.

Hoe krachtig een metafoor kan zijn. Voor mij de slak! Toen ik deze slak kocht – zo’n 10 jaar geleden – voelde ik al een tijdje dat mijn tempo veel te hoog lag. Een overvolle agenda om te voorkomen dat ik zou voelen hoe ik me werkelijk voelde, diep van binnen.